Ik ben Johanneke, de Jong, Lukasse. Drie namen, die allemaal iets over mij zeggen. Ik heb altijd moeite om ze in een adem op te noemen. Wanneer ik mij voorstel, bedenk ik snel of ze alledrie nodig zijn, ik twijfel even, en dan, meestal zeg ik ze toch alledrie, langzaam, alsof door komma’s uit elkaar gehaald. Wat is mijn belangrijkste naam?
Johanneke? Ik hou wel van mijn naam, ook al was het geen handige naam om in Brazilië mee op te groeien! Het was voor de Brazilianen niet uit te spreken, en hoe die geschreven werd, was helemaal vreemd. Ik vond wel leuk dat het op mijn vaders naam leek, Johan, en dat het mama’s moeders naam was, Johanna. Ik vond het wel geinig dat de letterlijke vertaling van mijn naam in het Portugees ‘lieveheersbeestje’ is, Joaninha.
Of is het Lukasse? Een naam waar ik wel trots op ben, deze heb ik dan nog in al mijn documenten laten staan. Dochter van Johan en Jeannette Lukasse, een familie waar ik graag bij hoor. Lukasse, voor mij staat dit synoniem voor een leven van avontuur, uitdaging en vertrouwen, een leven als zendingskind, mijn jeugd.
Inmiddels heet ik ook De Jong. Is dit mijn belangrijkste naam geworden? Ik leid nog steeds een leven van avontuur, uitdaging en vertrouwen, maar het is nu anders. Ik ben nu de vrouw van Jonathan de Jong, moeder van Iara, Naomi en Elina de Jong. Ik heb mijn eigen gezinnetje. Eerst vond ik de naam De Jong niet zo interessant, het klonk een beetje … gewoon. Ik had mij altijd al een beetje on-gewoon gevoeld, zou deze naam wel bij mij passen? Grappig eigenlijk, hoe een naam zo belangrijk kan zijn, het wordt toch een stukje van jou, je identiteit.
Toen we in Brazilië woonden, was de naam ‘De Jong’ niet zo gewoon. Verschillende keren keken mensen mij vreemd aan als ik mijn naam uitsprak, sommigen vroegen zelfs of ik uit Japan kwam! Nu, in Engeland, heeft de naam ‘De Jong’ voor mij steeds meer betekenis gekregen, omdat mensen hier elkaar aanspreken met de achternaam, zo zijn wij ‘The de Jong’s’.
Drie namen, drie stukjes van mij, die ieder iets te maken hebben met mijn identiteit. Voor mij heeft identiteit altijd veel te maken gehad met bestemming. Wie ben ik en waar ben ik voor gemaakt? Zo vroeg ik God – in een tijd van gebed – om iets over mijn identiteit en mijn bestemming aan mij te openbaren. Weet je wat Hij toen zei? ‘Aquaduct…’ Wow, ik vond dit wel bijzonder. Ik vertel een volgende keer wel waarom!
Heb jij wel eens aan God gevraagd wat voor naam Hij voor jou heeft, en wat dit te maken heeft met jouw identiteit en bestemming? Je zou wel eens verrast kunnen worden!
Johanneke, de Jong, Lukasse
Uit Gemeenteblad Cifrah - juni & juli 2019