In enthousiasme en zonder goed op te letten namen wij eens, met onze kinderen, plaats in de stilte-wagon in de trein. Na het parkeren van de auto, haasten naar het perron en inchecken met onze vooraf gekochte kaartjes ploffen we neer in de eerste beste wagon, trekken onze jassen uit, installeren ons voor een lange rit naar Utrecht (vanuit Heerenveen) en eenmaal gesetteld kijk ik om mij heen. ‘Woops, dit is een stilte wagon’, fluister ik naar Hendrik. Die keek wat om zich heen en keek mij aan met ogen die: ‘maakt niet uit’ zeiden. De starende blikken van de medepassagiers waren overduidelijk en ik had geen zin om de kinderen steeds toe te fluisteren dat ze stil moesten zijn. Dus we zaten heel vlug in een heerlijk rumoerige wagon waar we gezellig met de jongens konden keuvelen.

Van tijd tot tijd is stilte ons zo heilig. Rust, geen lawaai, geen geluiden en prikkels. In tijden van drukte en veel reuring verlangen we er nog meer naar. Anderzijds kan de stilte ook confronterend en verstikkend zijn. De leegte wordt nog meer voelbaar, waardoor onze eigen gedachten zich aan ons opdringen.

Op het moment van schrijven staan we voor Pasen en wanneer je dit leest, hebben we weer stilgestaan bij wat er op Golgotha heeft plaatsgevonden. Goede Vrijdag met het geweld, de schreeuw van het volk en Joodse leiders, de menigte die luid roept: ‘kruisigt Hem!’ en daarna de stilte van de zaterdag. De laatste adem is uitgeblazen, een menselijk Lichaam dat zich heeft overgegeven aan de dood. Stilte!! Een oorverdovende, alles verlammende stilte. Een stilte die we zo dikwijls het liefst vermijden; want er zit zoveel verslagenheid en teleurstelling in. Een stilte die zo’n andere uitwerking heeft dan alle andere stiltes in ons leven. In de duisternis, afzondering en het ogenschijnlijk stilzwijgen van God gebeurt er in het verborgene iets waar wij met ons verstand nog steeds niet bij kunnen. Opstandingskracht zo sterk dat het haast hoorbaar moet zijn geweest. De Zoon van God overwint de stilte, breekt door de ketens, neemt voor eens en altijd het laatste woord. Hoe wij ons ook verhouden tot stilte; ernaar verlangen, deze vermijden of midden in de verslagenheid van ziekte en dood zitten. Op Paasmorgen juicht er een toon, klinkt er een stem die door het hele Jeruzalem galmt: De Heer is waarlijk opgestaan!! Hij heeft de dood en de stilte voorgoed doorbroken!

Hanna Swart

Uit het gemeenteblad Cifrah - april 2024

Ook een stukje?
In de afgelopen jaren wel eens nagedacht over de vruchten van de Geest? Vast wel. Ik ook, het is al jaren onderdeel van mijn wensenlijstje, want ja, ik wil best een stukje meer geduld, vriendelijkheid, vrede en liefde in mijn leven. ‘Toe maar Heer, want dat is wel handig om te hebben’, bid ik dan. Zo ben ik jaren omgegaan met Galaten 5:22-26 en 1 Korinthe 13:4-13. Kortgeleden ben ik me opnieuw gaan verdiepen in deze vruchten van de Geest en ineens begrijp ik dat ik het nog niet helemaal begrepen had. Ken je dat?

Schatkamer vol vruchten
Voor mij ging het licht schijnen op van wie deze vruchten kwamen. Ik neem je even mee in mijn denkproces: de vruchten komen dus van de Geest, de Heilige Geest, Gods Geest. Dus van God zelf. De volgende vraag was: als deze vruchten van God komen, wat zegt dat dan eigenlijk over wie God is?
Al lezend ontdek ik dat de vruchten van de Geest mij vertellen over Gods karakter. Hij is goedheid, Hij is vriendelijkheid, Hij is liefde en ga zo maar door. Ik ben onder de indruk dat Hij al deze vruchten ‘is’. Nog een stapje verder: als Hij in mij woont, met wie Hij is, Zijn karakter, dan ligt er dus in mij een schatkamer vol vruchten om ‘op te eten’, in gebruik te nemen en uit te delen.

Schatzoekend ga ik me verder verdiepen in wie God is en voor mij (en voor jou) wil zijn.

Minja van Wieren

Uit Gemeenteblad Cifrah - maart 2021